Με απλά λόγια, ένα μονό στρώμα υλικού στο εσωτερικό του σφαγίου του thetyre.
Όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται σε ένα ελαστικό έχουν σχέση με την απόδοση - ανυψωτική πρόσφυση, ευελιξία και ανθεκτικότητα. Μπορεί να σας εκπλήξει να ακούσετε ότι το ιδανικό μείγμα από καουτσούκ είναι πραγματικά πορώδες, έτσι θα διαρρέει αργά αέρα. Στο τέλος, αυτό ξεπεράστηκε με την τοποθέτηση ενός σωλήνα με εντελώς διαφορετικό ελαστικό μείγμα που θα περιείχε τον αέρα πολύ καλύτερα και θα είχε μικρή επίδραση στη συνολική απόδοση του ελαστικού.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτό το σχέδιο είναι ότι εάν υποστεί διάτρηση, ο σωλήνας θα χάσει όλο τον αέρα του ξαφνικά, ο οποίος θα διέφυγε τυπικά γρήγορα από τα ακουστικά κεφάλια του τροχού. Η γρήγορη εκτόνωση ενός ελαστικού σε οποιοδήποτε όχημα δεν είναι καλή, ειδικά όταν ταξιδεύετε με ταχύτητα.
Δημιουργήθηκε κυρίως με γνώμονα την ασφάλεια, το ελαστικό χωρίς σωλήνα σχεδιάστηκε λαμβάνοντας ένα τμήμα από υλικό σωλήνα και φτιάχνοντας ένα μόνο συνεχές στρώμα στο εσωτερικό του σφαγίου του ελαστικού, και επίσης εξοικονομώντας βάρος.
Φυσικά, ένα ελαστικό χωρίς σωλήνα μπορεί ακόμα να τρυπηθεί, αλλά το αντικείμενο που παραμένει συνήθως παραμένει κολλημένο στο πέλμα και το ελαστικό ξεφουσκώνει αργά, δίνοντας στον αναβάτη την ευκαιρία να επιβραδύνει. Ταυτόχρονα, δεν χρειάζονται πλέον ακτίνες χυτού τροχού, επομένως ολόκληρη η μονάδα έχει σφραγιστεί.
Τώρα, αντί να κατασκευάζονται ελαστικά με σωληνώσεις και χωρίς σωλήνα στο ίδιο μέγεθος, οι περισσότερες εταιρείες κατασκευάζουν μόνο χωρίς σωλήνα και προτείνουν να μπορούν να τοποθετηθούν σωλήνες εάν απαιτείται. Το μειονέκτημα είναι ότι προσθέτει επιπλέον βάρος στο συνολικό συγκρότημα τροχών, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη παραγωγή θερμότητας, πράγμα που σημαίνει τελικά ταχύτερη φθορά των ελαστικών.
Εάν ένα ελαστικό δηλώνει ότι είναι «τύπος σωλήνα», τότε θα έχει επώνυμη επένδυση, οπότε δεν θα συγκρατεί τον αέρα και ως εκ τούτου πρέπει να είναι εφοδιασμένο με ένα εσωτερικό σωλήνα.